Héros et héroïnes de notre temps – 属于我们时代的女英雄和男英雄

Poème créé et calligraphié à Veynes à l’encre de Chine et gouache sur quatre diptyques Canson 224 g de format déplié 24 cm par 32 le 19 novembre 2021.

L’héroïsme n’est sûrement plus dans l’action solitaire de quelque haute « figure », close dans son étincelant mystère, voire dans un délire mortifère, et bousculant, depuis l’avant-scène médiatique européenne, toutes les autres personnes ; cette « figure », devenue datée et douteuse, voudrait que les autres personnes soient ignorantes, muettes et infantilisées.

Au contraire, qui mérite d’être à présent dit héros ou héroïne écoute, dialogue, transmet, ne tranche pas mais ouvre sans fin la parole, accueille sans fin l’étranger ; sans jamais velléité de posséder, dominer, asservir, conquérir.

Ont traduit ensemble ce poème et l’ont ensemble publié Francesco Marotta en italien, Stefanie Golish en allemand, Massimiliano Damaggio en portugais et Evangelia Polymou en grec.

Ce poème en cinq langues européennes se lit ci-dessous et aussi là : https://rebstein.wordpress.com/2021/12/27/al-vaglio-della-speranza/

A ces quatre traducteurs européens vient de se joindre, depuis la Chine, le traducteur Zhang Bo. Sa traduction se lit ci-dessous.

Hommage soit rendu à la libre et héroïque humanité d’eux cinq.

YB

Elle remonte les pierres de la maison brûlée.

Les poutres neuves de la charpente, elle sait les trouver

dans le bruit de verre pilé du vent du soir.

Elle le passe au tamis de l’espoir :

alors splendide devient le vent. Et le toit.

Elle nous offre le gîte et le couvert

puis, sans finir la phrase, s’écarte.

.

她攀上被烧毁的房屋残存的砖块。

屋架的新梁，她知道

可以在晚风中碎玻璃的响声中寻觅。

她把风滤过希望之筛：

于是风变得壮丽。以及屋顶。

她为我们提供食宿

然后，没有把句子完成，便转身走远。

*

Lui, ses poignets sont plus larges que ses genoux.

Il est naïf, les fayards qu’il abat lui pardonnent chaque fois.

Les marches de l’escalier qu’il élève sont trop hautes.

C’est quand même ce qui nous permet de grimper,

chargés de ballots de linge un peu jauni,

de caisses de livres cornés tant ils sont lus.

Lui s’essouffle avec nous, derrière dans l’escalier

mais rehaussant le récit vers plus de verdeur et de cœur.

.

他，他的手腕比膝盖更宽。

他天真烂漫，他砍倒的山毛榉每次都把他原谅。

他建造的楼梯台阶太高。

但这仍旧是让我们得以攀爬之物，

装着几包有点发黄的内衣，

几箱翻阅后折页的书籍。

他和我们一起在楼梯后面气喘吁吁

但却再次抬高叙述，朝向更多的绿意与心灵。

*

Cet autre homme invite à s’asseoir avec lui

dans la grange au pied de la falaise lisse.

Il nous sert le café puis se lève et écarte

à droite et à gauche les immenses rideaux gris.

Le voilà si léger qu’à l’unisson de lui la falaise s’évapore.

Vaste comme ses épaules est la scène de théâtre,

et ouverte, vacante, vide, heureuse,

où reprendre, en moins sanglante, l’histoire au début.

Il trébuche dans la coulisse,

n’arrive plus à entrer en scène, avale les mots.

.

另一个男人想要和他坐在一起

在陡峭悬崖脚下的谷仓里。

他给我们端上咖啡，然后起身

分开左右巨大的灰色窗帘。

如此轻柔，以至于和他达成一致时，悬崖消散。

像他双肩一样宽阔的，是戏剧舞台，

开放的，闲置的，空旷的，幸福的，

在那里让故事重新回到开头，却不再那么血腥。

他在幕后蹒跚行走，

再也没有走上舞台，吞咽词语。

*

Ayant entendu l’héroïne et les deux héros

qui l’ont très bien entendue,

la montagne se hausse un peu, donne sa lueur dorée

puis tire sur elle la longue neige noire de la nuit,

vallon à vallon, puis s’éteint

et s’accomplit dans l’oreille du monde

qui est aussi celle de toi qui tamises le vent,

et de toi, aux larges poignets,

et de toi qui délies l’humaine transmission

comme joue un lit de galets sous de très jeunes pas.

.

听完女英雄的话，两位男英雄

都完全领会了，

山抬高了一点，献出她金色的光芒

然后把夜晚漫长的黑雪盖在身上，

一片山谷接着一片山谷，然后熄灭

并在世界之耳中彻底完成

这只耳朵同样属于筛风的你

属于宽腕的你

属于免于在人间传播的你

就像一河床卵石在无比年轻的步履下玩耍。

*

Eroine ed eroi del nostro tempo

*

Lei risolleva le pietre della casa bruciata.
Sa come ritrovare le travi intatte della struttura
nel rumore di vetro franto del vento della sera.
Lo passa al vaglio della speranza:
allora splendente diventa il vento. E il tetto.
Ci offre del cibo e un riparo
e poi, senza finire la frase, si allontana.

*

Lui ha polsi più larghi delle sue ginocchia.
E’ umile, i faggi che abbatte lo perdonano ogni volta.
Troppo alti i gradini della scalinata che costruisce.
Ci permettono comunque di salire,
carichi di pacchi di indumenti un po’ invecchiati,
di casse di libri spiegazzati per le tante letture.
Ansima, con noi dietro, sulla scalinata
ma aggiunge al racconto ancora più verde e più cuore.

*

Un altro uomo ci invita a sedere insieme
nel fienile ai piedi della piatta falesia.
Ci serve il caffè, poi si alza e tira
a destra e a sinistra gli enormi teloni grigi.
Così lievemente che la falesia svanisce all’unisono con lui.
Ampio come le sue spalle è il palco teatrale,
aperto, libero, sgombro, adatto
a ricominciare la storia dall’inizio, meno cruenta.
Lui inciampa tra le quinte,
non riesce più a entrare in scena, biascica le parole.

*

Avendo sentito l’eroina e i due eroi
che l’hanno intesa molto bene,
la montagna si leva appena, sparge il suo bagliore d’oro
e poi si copre con la lunga neve nera della notte,
valle dopo valle, infine si spegne
e s’invera nell’orecchio del mondo
che appartiene anche a te che setacci il vento,
e a te che hai larghi i polsi,
e a te che trasmetti l’umana vicenda
come un letto di ciottoli il suono di giovanissimi passi.

Traduction de Francesco Marotta.

*

Heldinnen und Helden unserer Zeit

*

Sie setzt die Steine des verbrannten Hauses wieder zusammen.
Die neuen Balken des Dachstuhls, sie weiss, wo sie zu finden sind
in den Geräuschen des im Abendwind zersplitterten Glases.
Sie übergibt sie dem Sieb der Hoffnung:
und der Wind beginnt zu leuchten. Und das Dach.
Sie schenkt uns Essen und Obdach,
dann, ohne den Satz zu beenden, zieht sie ihrer Wege.

*

Er, seine Handgelenke sind breiter als seine Knie.
Er ist rein, die Buchen, die er fällt, vergeben ihm jedes Mal.
Die Stufen der Treppe, die er baut sind zu hoch.
Und dennoch, trotz der vergilbten Stoffballen,
der Kisten voller Bücher mit Eselsohren vom vielen Lesen,
können wir auf ihnen hinaufsteigen.
Gemeinsam mit uns keucht er auf der Treppe,
während er der Erzählung mehr Grün, mehr Herz verleiht.

*

Dieser andere Mann lädte in, sich zu ihm zu setzen,
in einem Heuschober, zu Füßen der geschärften Sichel.
Er bringt uns Kaffee, dann steht er auf und zieht
die riesigen grauen Vorhänge nach rechts auf.
Da ist er, so leicht, dass die Felswand gemeinsam mit ihm verschwindet.
Breit wie seine Schultern, offen, frei, leer, glücklich,
ist die Theaterbühne, auf der die ganze Geschichte,
weniger blutig, von vorn beginnt.
Er stolpert in den Kulissen, es gelingt ihm nicht,
die Bühne zu betreten, er verschluckt die Wörter.

*

Nun haben wir die Heldin und die beiden Helden, ​
die begriffen haben, worum es geht, gehört, und
der Berg öffnet sich einen Spalt breit für das goldene Licht,
darüber legt sich, Tal um Tal,
der lange schwarze Schnee der Nacht
und wenn es erlischt und sich in den Ohren der Welt erfüllt,
dann gehört es auch dir, die den Wind siebt,
und dir, Mann mit den breiten Handgelenken,
und dir, der du von Menschenschicksalen erzählst
so wie ein Bett aus Kieselsteinen mit sehr jungen Schritten spielt.

Traduction de Stefanie Golisch.

*

Heroínas e heróis do nosso tempo

*

Ela levanta as pedras da casa queimada.
E sabe as novas vigas da estrutura
como encontrá-las, no som de vidro
estilhaçado do vento
na tarde.
E o passa pelo crivo da esperança: e então
o vento brilha. E o telhado.
Nos oferece comida e abrigo, e assim
sem terminar a frase
vai-se embora.

*

Ele tem pulsos mais largos que os joelhos.
É um puro, e sempre o perdoam as faias que corta.
Os degraus da escada que constrói
são altos demais. Mas
nos permitem subir carregando embrulhos
de roupas um pouco velhas, caixotes
de livros amassados pelas muitas leituras.
Ofegante, e nós atrás dele, na escada
mas acrescenta à história mais verde ainda
e mais coração.

*

Outro homem nos convida para sentarmos juntos
com ele no celeiro
ao pé da falésia lisa. Nos serve o café
depois levanta e mexe à direita e à esquerda
as cinzentas lonas, desmedidas. De tão leve
que a falésia desaparece em uníssono com ele.
Vasto quanto seus ombros é o palco teatral,
aberto, livre, vazio, feliz,
onde retomar, e menos sangrenta, a história
desde o início.
Ele tropeça nos bastidores e não pode mais
entrar em cena, e suas mesmas palavras
come.

*

Tendo ouvido a heroína e os dois heróis
que a ouviram muito bem,
a montanha levanta-se um pouco, oferece seu brilho dourado
e depois pousa sobre ela a longa neve negra da noite,
de vale em vale, apaga-se
e se cumpre no ouvido do mundo
que é o seu também, de você que peneira o vento,
e de você com pulsos largos,
e de você que desamarra a humana transmissão
assim como, debaixo de muito jovens passos
uma cama de seixos
soa.

Traduction de Massimiliano Damaggio

*

Ηρωίδες και ήρωες της εποχής μας

*

Αυτή αρμολογεί τις πέτρες του καμένου σπιτιού.
Τα καινούργια δοκάρια για τη σκεπή ξέρει πώς να τα βρει
μες στον ορυμαγδό των σπασμένων γυαλιών του βραδινού ανέμου.
Το περνάει μέσ’ απ’ το φίλτρο της ελπίδας:
τότε φεγγοβολά ο άνεμος. Και η στέγη.
Μας προσφέρει τροφή και καταφύγιο κι ύστερα,
αφήνοντας τη φράση της ατελείωτη, απομακρύνεται.

*

Αυτός έχει τους καρπούς φαρδύτερους κι απ’ τα γόνατά του.
Είναι άκακος, οι οξιές που κόβει πάντα τον συγχωρούν.
Τα σκαλοπάτια της σκαλωσιάς που φτιάχνει είναι πανύψηλα.
Μας επιτρέπουν όμως να σκαρφαλώνουμε,
φορτωμένοι μπόγους με ρούχα κάπως παλιοκαιρινά
και κούτες με βιβλία λιωμένα απ’ τις τόσες αναγνώσεις.
Αγκομαχά, πίσω μας, πάνω στη σκαλωσιά
βάζει όμως στον μύθο παραπάνω πράσινο και πρόσθετη καρδιά.

*

Ένας άλλος άντρας μάς καλεί να καθίσουμε μαζί του
στον αχυρώνα των πρανών ενός λείου βράχου.
Μας σερβίρει καφέ, μετά σηκώνεται και μετακινεί
δεξιά κι αριστερά τις τεράστιες γκρι αυλαίες. Να τος, τόσο
ανάλαφρος που κι ο βράχος εξανεμίζεται μόλις συντονιστεί μαζί του.
Τεράστιο όσο κι οι πλάτες του είναι το παλκοσένικο,
ανοιχτό, ελεύθερο, αδειανό, πρόθυμο
να ξαναπιάσει, λιγότερο αιματηρή, την ιστορία απ’ την αρχή.
Σκοντάφτει στα παρασκήνια,
δεν προλαβαίνει πια να μπει στη σκηνή, μπερδεύει τα λόγια του.

*

Έχοντας ακούσει την ηρωίδα και τους δυο ήρωες
που αφουγκράστηκαν καλά το βουνό,
αυτό ανασηκώνεται λιγάκι, ραντίζειτη χρυσαφένια του λάμψη
κι ύστερ’ απλώνει απάνω του το μακρύ μαύρο χιόνι της νύχτας,
τη μια κοιλάδα μετά την άλλη, τελικά σβήνει
και κλείνεταιμες στο αυτί του κόσμου
που είναι το ίδιο με το δικό σου, εσένα που κοσκινίζεις τον άνεμο
κι εσένα που έχεις φαρδιούς τους καρπούς,
κι εσένα που αναμεταδίδεις τ’ανθρώπινο δράμα
όπως μια στρώση χαλικιών τους ήχους νεανικών βημάτων.

Traduction d’Evangelia Polymou

*

*****

***

*